Beni Lago

"Retomar a conversa"

"

Nunha APP de contactos chamada Wapa, Lucía viu un perfil diferente que lle chamou a atención, nel aparecía unha moza de pelo moreno, negro e escuro, curto, alborotado e desordenado, encrespado e con mechóns de punta, a mirada baixa, triste, melancólica, vaga (e ata podía parecer baleira), o cóbado do brazo esquerdo apoiado no xeonllo e o queixo case suxeitado polo pulso, coa man colgando.

A rapariga estaba encollida sobre si mesma, sentada no chan, aínda que nada diso se vía, só se podía intuír, do mesmo xeito que se podía intuír que a mesma foto foi feita case sen querer facela, sen pretendelo, só porque algo levou a esa rapariga a enredar co móbil e acabar facéndose ese autoretrato, onde a mirada ollaba á cámara tan directamente a través das súas pequenas lentes.

Ela, Lucía, tomou a iniciativa e saudou;

-Podo dicirche unha cousa? Só quería dicirche que me mola o teu corte de pelo.

A moza do perfil deu as grazas e acompañou a palabra cunha cariña sorrinte.

Lucía seguiu a conversa: Felices datas, ou o que sexa...

Ela dixo, transmitindo total desinterese e desgana; Ou o que sexa, máis ben... Este ano paso do rollo navideño. Pero grazas de todos os xeitos.

-Pois outra vez; De nada! (recalcou Lucía).

Na pantalla apareceu por toda resposta unha cariña riseira lixeiramente colorada.

Lucía explicou: A miña intención era só eloxiar o teu peso, a súa rebeldía, o seu volume, o corte, a desorde, a cor... e mira xa cantas mensaxes me escribiches!!

Unha gargallada ruidosa apareceu escrita na pantalla: hahahaha Vale, vale, xa non digo nin mu.

Lucía, pretenciosa, dixo: Tampouco é iso... Seguro que tes moitos mu moi interesantes que dicir...

A interlocutora, orgullosa ou ofendida dixo: Iso por descontado (cunha cariña amosando unha chiscadela e outra cun gran sorriso).

Lucía deixou escapar un suspiro de sinceridade: Que sorte! Eu só teño moitos mu moi tristes... Aínda que ás veces ríome deles e ata parece que son chistes!

A moza respondeu: Bo... deses tamén teño eu aínda que non consigo rirme tanto deles.

Lucía tecleou no seu dispositivo: Non ceaches aínda? Porque vexo que empezaches a comer letras... Por certo, o de calar e non dicir "nin mu" dixéchelo para quedar ben? Ou pensábalo de verdade? hehehe (Lucía engadiu un pequeno riso, na súa mente estaba conseguindo alongar a conversa pese ao comezo tan absurdo que tiveran).

A pantalla mostrou: hahaha si, si que ceei pero algunhas letras sempre as como. Non, díxeno porque deches a entender que só me falabas para dicirme o do pelo, que non che apetecía seguir falando.

Lucía, cun sorriso, escribiu: Eu tamén ceei e en breve vou durmir! E bo, non sei nin se me apetecía ou non, creo que deixei que saíse, sen máis... A conversa si que empezou por iso. O que non sei é por que a seguimos. Se é por min, por ti, ou é que nos apeteceu ás dúas seguila.

Lograra, sen dúbida, chamar a súa atención o suficiente, porque a resposta desta foi: hahaha creo que nos apeteceu ás dúas seguila. Si, eu tamén irei en breve para a cama, que mañá madrugo.

Lucía empezou a despedirse: Bo, "mañá" (que xa é hoxe) se che apetece retomala, aquí andarei!

E deixando un espazo en branco engadiu: Oxalá che apeteza (cunha cariña moi riseira)

A mesma cariña riseira apareceu alén da pantalla: claro, mañá seguimos falando.

Lucía cortou a conversa deixando unha pregunta da moza sen responder, no aire, créndose así unha gran estratega. A conversa tería que seguir, polo menos para responder a esa pregunta que quedara no aire.

A conversa seguiu ao día seguinte, conxeniaron, falaron de sinceridade, de honestidade e mostráronse abertas, cómodas e sinceras, de forma que todo fluíse con naturalidade e, como adoitaba dicirlle a Lucía a outra rapariga, falar contigo é "como estar na casa" polo cómoda que me sinto. Iso ela non o sabía pero a Lucía supoñíalle unha profunda tristeza, que xa sabía ela esconder con arte, sen ter que recorrer nunca á mentira, nin á falsidade.

Logo de toda esa conversación, unha moi longa, de polo menos dous días, ela repetiulle;

-Non sei se cho dixen algunha vez, pero mólame o teu corte de pelo.

Ao que ela lle contestou cunha cariña moi riseira e algo colorada.

-Lugar asollado, paréceche si nos presentamos, polo menos os nomes?

-Vale, dixo a moza cuxo nick significaba en xaponés "lugar asollado", eu chámome Malena.

-Ola, nome de tango, eu chámome Lucía. Contestoulle ela.

As dúas mozas conectaran ben e rápido, a Malena gustáballe moito a sinceridade e transparencia de Lucía, a súa redacción e a súa ortografía, sempre impoluta, sen omitir nada. En cambio, na premura por contestar, a Malena escapáballe comer letras, ás veces palabras enteiras, que logo engadía noutra mensaxe cun asterisco.

-Xa fai un mes que conversamos e as dúas veces que propuxen quedar para dar un paseo e tomar algo xuntas, que menos, co ben que nos caemos, declinaches a oferta.

En realidade levaban xa seis semanas falando e si, Malena propuxera por dúas veces que se visen, pero con habilidade pasmosa Lucía declinara as propostas e, esta vez, non foi tan hábil.

Lucía díxolle a Malena;

-Espero que esteas sentada, ou ata mellor, deitada, que xa faga tempo que cearas, porque hoxe non vou mentirche. De tantas verdades que nos dixemos creo que mereces que che diga a que calei. A foto que hai no meu perfil é de fai tres anos, xusto os que fai que estou parapléxica. Vivo nunha cama, en casa, cunha asistente persoal que me coida todo o día, uso cueiros, teño escaras nos glúteos e as cadeiras e, para durmir, póñenme unha almofada entre as pernas (e móvenme de posición cada dúas horas)... porque aos 21 fun levar ás miñas curmás e unhas amigas a unha cea de fin de curso, no coche do meu pai, e ao regresar de acompañalas e ter feito a foto con elas no hall do hotel, regresei. Sen cear, sen beber, sen fumar e sen poder ter unha noiva porque as notas do meu expediente académico eran máis importantes. Ao regresar, uns 200 metros antes de casa, parei nunha rotonda e un coche embestiume por detrás tan forte que saíu disparado o meu vehículo en liña recta cara o centro da rotonda e envorcou, quedando coas rodas cara arriba e o teito no centro da rotonda.

Non había espazo entre as portas e o teito, os portelos cederon e o monovolume comprimiuse, comprimindo as miñas costas e ocasionándome unha parálise de cintura para abaixo. Tamén tiven unha hemorraxia cerebral e padezo paresia hemifacial, que me impide vocalizar e falar.

Uso cueiros porque non teño control dos meus esfínteres e, evidentemente, non teño sensibilidade xenital, nin nas pernas, de modo que toda a "literatura" erótica que compartimos non é máis que o soño do que me gustaría facer e sentir e xamais poderei. Porque morrerei virxe e sen experimentar xamais un orgasmo.

Supoño, Malena, que falar comigo ata hoxe foi un gusto, un pracer e unha fantasía, pero desde este momento no que a miña realidade se revela diante túa e as caricias eróxenas dan paso aos lavados diarios e os coidados dunha asistente persoal, toda esa fantasía de ir xuntas da man, dando un paseo, conversando con honestidade e sinceridade, a gusto, difumínanse como un gravado na area da beira da praia.

Non podo baixar á area, non podo camiñar compasando os pasos, nin podo poñer un vestido, cunhas medias, Malena.

E as dúas veces dixéchesme que fósemos tomar unhas canas, certo é que non especificaches si ían ser con ou sen alcohol, pero eu fun sutil e díxenche que teño grandes motivos para repudiar o alcohol, non me gusta a xente que vai de cañas, con todo gustábame escribirche, porque non me sentía xulgada. Malena, síntoo...

Sabes que é o peor? Que a miña casa non ten ascensor, vivo nun quinto, engordei vinte quilos nos últimos tres anos e nin con toda a burocracia do mundo conseguimos que pola Lei 39/2006, de 14 de Decembro, a famosa "Lei da Dependencia" resolvan o meu illamento.

É por iso que nos coñecemos nunha APP de contactos e que tantas veces me dixeches que escribo moi ben. Porque a miña vida non pode consistir noutra cousa que en escribir, Malena.

E as bágoas de Lucía brotaron a gallarón, porque esta vez, non como outras, esa moza facíalle sentir realmente ben. As bágoas duraron o que durou a batería da tableta electrónica, pois tal como ocorría sempre o seu asistente borraría ese perfil e crearía outro.

Sabendo que Malena nunca máis daría sinais de vida.