Unha vida salvada merece ser vivida
con dignidade

Repositorio de experiencias

Anna R. Figueiredo

"Fallo no sistema"

02/04/2019

"


Nas  aulas da ESO existen un número variable de entre quince e trinta e pico pares de ollos. Sen contar as que levan gafas. A titora, descendente directa de criaturas nadas en planetas míticos como Krypton, fortalecidas polo Sol amarelo da Terra, esculca os nomes, amodiño, coa súa mirada. Semellan un código no que ela sabe, adiviña, persoas.

Sábeo porque lembra que estivo alí, do outro lado, non fai demasiados anos que a vida das mulleres e dos homes, para as pedras, dura un suspiro. Xunto aos nomes, en Times New Roman doce a interliñado simple, hai unha serie de anotacións, doutras titoras e titores coma ela, que se viron forzados a engrosar as filas dos superheroes do cotián, de orientadoras e orientadores, de xefaturas pasadas e presentes. Máis códigos, concisos, discretos, encubertos en números. A titora entende que deses pares de ollos, hai algúns que conviven con familias de trato complexo, outros simplemente fican, alimentados na combustión hormonal, queimando chamadas de atencións en vontades de partes de conduta.  Os menos case non teñen notas, iso quere dicir que non hai nada que salientar, porén, son alumando estrela.

E despois está o número dez. Sen anotacións ate primeiro da ESO, fai xa seis anos, e aquí, en cuarto, sentenzas reducidas a unha soa palabra: DCA. DCA. DCA. DCA.

Iso é todo. Nin preferencias, nin gustos, nin familia, nin actividades extraescolares, nin intención de seguir por un bacharelato de ciencias, de letras, ou converterse en nadadora olímpica. Nada. DCA.  Como se argumentar a maiores por escrito, tornase en realidade a profecía da diferenza, a que se respira no mirar de entre dezaseis e trinta e pico pares de ollos que cada día pasan pola aula.

A titora, cansa pero resolta a non caer na derrota, tira dun estoxo vello no que se teñen desangrando centos de bics vermellos, unha cinta correctora, coa que lanza catro liñas brancas.

Entra á aula, consciente de que só o acaba de facer, porque sabe que significa DCA. E sábeo por ter lido na praia, nese paraíso do docente, un libro sobre distintas olladas. Sábeo por recoñecerse posuidora de prexuízos na voz de Iris, na autoría de Francisco Castro.

Por un intre, querería ser esa docente que unha vez soñou. Logo le en alto os nomes, un a un, e pregunta, sen diferenza... E ti, quen soñas ser?


"

Arquivado en:
Colaboradores/as